Güven

''İnsanlardan nefret etme duygusu, tecrübesizliğin getirdiği, başkalarına duyulan çok fazla güvenden ileri gelir.''
Sokrates'in Savunması / Platon

Ki bunu en iyi sen bilirsin, küçük tecrübesiz çocuk!
Kendinle gurur duyuyordun, hani nerede
O çok yaşanmışlıklar taşıyan yüreğin?
Dost dediğin insanlara mı yenik düştün
Deneyimsizliğin mi yaktı canını
Fazla güvenmemen gerektiğini insanlara
Hala öğrenemedin mi çocuk?

İnsanları sevmiyorum
İnsanlara güvenmiyorum lakırdıların hep sözde mi kaldı
Güvenmediğin dağlarda mı donuyorsun şimdi?
Yalan söylemeyi nereden öğrendin çocuk
Şimdi sen de kış gibi kokuyorsun.

Çok sevdiğin denizler nerede?
Hepsi mi boğulanların cesetlerini taşıyor yataklarında
Söylesene çocuk cesaretin nerede?
Hani özgürlüğün
Hani kırdığın prangaların?
Söyle unuttun mu göklerin rengini
Uğruna canlar verdiğin mutluluğun nerede?

Deneyimsizliğin senin suçun değil çocuk
Safsın
Öğreneceksin hayat acımasız
Ama gülmeyi de öğreneceksin
Yoksa ölürsün.
Ki bilirim korkarsın ölümden.
Ne sen öl çocuk
Ne özgürlük.
Ama bil, güven denizlerin mavi
Göklerin kış olduğu zamanlarda kaldı.

Dağlarında donmayacaksın dost dediklerinin
Eğer titriyorsan yalnızlığından olacak en çok!
Bırak tek bir yaprak dahi kalmasın dallarında
Bahar hiç gelmeyecek mi?
Yalanların ortasında bir gemi, çocuk
Karanlık basınca, yıldızları izleyceksin.
Korkma, güven yıldızlara
Çünkü yalnız yıldızlar
Dosttur, gerçek dünyada.

ö.ö.