Aklıma geldikçe acırım

''Benim yatmamı söyler, kendisi de başını dizime koyarak bana kitap okurdu. Onu dinler dinler, sonra uyuyakalırdım. Güzel öyküler okurdu doğrusu. Hele sağır Gerasim'le köpeğini anlatan bir tanesi vardı ki, hiç unutamam. Gerasim herkesin yanından kovduğu, yalnız köpeği tarafından sevilen bir adamdı. Onunla alay ederler, yapmadıklarını bırakmazlar, o da hemen köpeğine koşardı... Çok acıklı bir öyküdür bu (Turgenyev'in Mumu adlı hikayesi) Kölelik zamanında geçiyor. Efendisi olan kadın, Gerasim'e, köpeğin uluyup durduğunu, götürüp boğmasını söyler. Ne yapsın zavallıcık götürmek zorunda kalır... Bir kayık alır, köpeği içine koyar, yola düşer... Öykünün tam burasına gelince bir titremedir tutardı beni. Tanrım, insanın dünyadaki biricik sevincini elinden nasıl alırlar? Bu ne biçim düzendir? Öykü böyleledir işte. Hoşuma giden yanı şuydu  : Demek, öyle insanlar vardır ki, bütün dünyası bir şeyde toplanıyor? Çünkü onu köpekten başka sevecek kimsesi yoktur da ondan. İnsanoğlu sevgisiz yaşayamaz, zaten kalbi sevebilsin diye verilmiştir ona. Kadın bana daha çok öyküler okurdu. Ne iyi bir insandı, aklıma geldikçe acırım...'' Maksim Gorki, Bozguncu.

   Hani yolda yürürken yahut evde, kapıya sırtı dönük otururken biri seni izliyormuş gibi hissedersin ya ; bu satırlar da aynı o hissi yarattı bende.

   ''Tanrım, insanın dünyadaki biricik sevincini elinden nasıl alırlar? Bu ne biçim düzendir?''

Sevmeyi ve sevilmeyi bilmeyen insanlardı bu düzeni kuranlar. Oysa bir kalp sevgi, bir yudum baş dönmesi, bir parça da çikolata ne az ne de çok ; söylesenize sevmenin ve sevilmenin hangi kısmı yanlış? Bizi mutsuzluğa sürükleyenler, hayatları ellerinde bir paça tozdan ibaret ; sevgisiz insanlar... 

ö.ö