Bulut

Dünya bir damla sudan yaratıldı;
Sayamayacağın kadar çok nefes önce.
Pas kokulu pervazında pencerenin, güvercinler.
Ki onlar sadece bir parça çamurdandı.
Mutluluğu ateşte kaynatıp bulut yaptılar,
Yaş olup gelmeden gülemesin diye, insanoğlu.
Özgürlüğün bacaklarına ipler bağlayıp
Dünyayı boşluğa bıraktılar.
Özgürlük güneşe koşarken,
Yalnız ipleri yakalayabilenler aysın diye
Sabahları ve bayramları verdiler
Günün ve için aydın, bir de sevdiklerin olsun diye.
Bazıları el yerine taşları öptüler
Onlar da, vatan sağolsun diye.
Dünya henüz küçücük bir taneyken
Dalında huzurun;
Mutluluk kaynayan kazandan
Yanlışlıkla düştü kor ateş.

Çünkü ne su bilirdi gözyaşı olmayı
Ne nefes bilirdi solmayı.

Ateş mutluluğu kaynattıkça
Güvercinler ve bulut
Ve bulut ve insan.

Sonra sordu tanrı;
Bir bulut ister misin?

İşte senin olsun, bu ipi sıkı tut.

ö.ö.